Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/258

—   222   —

 — Nie daleko od tego, w którym ja mieszkam, pośród ogrodów palmowych w południowej stronie miasta.
 — Kto jest jego właścicielem?
 — Pobożny taleb, żyjący tam samotnie; nie będzie przeszkadzał nikomu najmującemu.
 — Czy to daleko?
 — Jeśli weźmiesz osła, to dostaniemy się tam prędko.
 — Idź więc i zamów trzy osły; zaprowadzisz nas!
 — Panie, tylko dwóch ci potrzeba; ja pobiegnę.
 Nie trwało długo, a przed drzwiami stały dwa osły z poganiaczami. Były siwe, jakich wiele spotyka się w Bagdadzie.
 Ja i Anglik siedzieliśmy aż dotychczas odwróceni od siebie plecyma, ponieważ na inną postawę nie pozwalała czynność upiększania. Wreszcie skończył mój golarz, a ten, który obrabiał Anglika, dał ręką znak, że także już dokonał wielkiego dzieła. Obróciliśmy się prawie równocześnie do siebie i rzadko się trafia, żeby dwie twarze mogły być z sobą w takiej dysharmonii, jak nasze. Gdy bowiem Lindsay wydał z siebie okrzyk zadziwienia, ja wybuchnąłem głośnym śmiechem.
 — Z czego tu się śmiać, master? — pytał.
 — Każcie sobie podać lustro!
 — Jak się tu lustro nazywa?
 — Ajna.
 — Well! — rzekł, zwracając się do golarza. — Pray, the ajna!
 Zagadnięty podsunął mu lustro przed twarz. W tej chwili trudno było spojrzeć na minę gentlemana bez głośnego śmiechu. Trzeba sobie wyobrazić długą, wązką opaloną od słońca twarz, a z jej dolnej części spływającą czerwonawą kozią bródkę, szerokie usta, otwarte teraz ze zdziwienia w trójnasób, długi nos, tylekroć zwiększony przez obrzęk alepski, a ponad tem gładko wystrzyżoną, biało lśniącą głowę, z której czubka sterczał tylko mały kosmyczek. Do tego jeszcze wymowna gra wyrazu twarzy, a zrozumie każdy, dlaczego nawet