Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/262

—   226   —

 — Mój służący i kucharz.
 — O joj!
 — Tak, zjada i wypija większą część wszystkiego, a ja dostaję resztę.
 — To prawie gorsze, niż okropność!
 — Przywykłem do tego. Służył u mnie, kiedy jeszcze byłem oficerem. Nie poznasz pan po nim jego wieku; zaledwie o rok jest młodszy odemnie.
 — Był pan oficerem?
 — W służbie tureckiej.
 — I mieszka pan teraz sam w tym domu?
 — Sam!
 Ciężki smutek rozpościerał się nad tym starym człowiekiem; zajął mnie.
 — Mówi pan może po angielsku?
 — Uczyłem się w młodości.
 — Prowadźmy więc rozmowę w tym języku, żeby się mój towarzysz nie nudził!
 — Chętnie! Przybywa więc pan, aby obejrzeć u mnie mieszkanie! Kto panu o mnie mówił?
 — Nie o panu, lecz o pańskim domu... ten Arab, który przyprowadził nas do furty. To pański sąsiad.
 — Nie znam go i nie troszczę się o nikogo. Czy pan szuka mieszkania dla siebie samego?
 — Nie! Należymy do towarzystwa podróżnego, złożonego z czterech mężczyzn, dwu pań i służącej.
 — Czterech mężczyzn... dwie panie... hm! To brzmi cokolwiek romantycznie!
 — Tak też jest. Otrzyma pan wyjaśnienie, skoro oglądniemy mieszkanie.
 — Będzie chyba za małe dla tylu osób; a otóż i kawa!
 Grubas zjawił się znowu czerwony na twarzy, jak wiśnia. Na tłustych jego rękach balansowała wielka taca, na której stały trzy dymiące filiżanki. Obok tego leżał cybuch i kupka tytoniu, tak mała, że mogła wystarczyć zaledwie na jedną fajkę.