Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/264

—   228   —

 — Effendi, dla mnie przynajmniej tego nie czyń, żebym cię miał widzieć w szponach szejtana!
 — Cicho bądź i słuchaj! Są tam jeszcze trzy flaszki; przyniesiesz je tu na górę!
 — Więc muszę słuchać, lecz Allah mi to przebaczy; nie jestem winny twego potępienia.
 Wysunął się za drzwi.
 — Oryginał! — zauważyłem.
 — Ale wierny, chociaż nie oszczędza zapasów. Jedynie nad winem niema żadnej władzy; dostaje klucz tylko wówczas, kiedy ja się chcę napić, a skoro tylko przyniesie flaszkę, musi zaraz klucz oddać.
 — To bardzo mądre urządzenie, ale...
 Nie mogłem dalej mówić, gdyż właśnie wszedł grubas, sapiąc jak lokomotywa. Miał po jednej flaszce pod pachami, a trzecią w prawej ręce. Schylił się, jak tylko mógł i postawił flaszki u stóp swego pana. Musiałem się ugryźć w wargi, aby nie wybuchnąć niegrzecznym śmiechem. Dwie flaszki były zupełnie próżne, a trzecia ledwie do połowy napełniona.
 Pan zmieszany spojrzał mu w oczy.
 — To ma być wino? — zapytał.
 — Ostatnie trzy flaszki!
 — Toż one próżne!
 — Bom bosz — zupełnie próżne!
 — Kto wypił wino?
 — Ja, effendi.
 — Czyś ty zwaryował? Mnie i moim gościom wypić teraz duszkiem dwie i pół flaszki!
 — Teraz? Duszkiem? O effendi, to wszystko nieprawda, tego nie zawiniłem. Piłem wino wczoraj, przedwczoraj, onegdaj, i tak dalej, ponieważ chciałem mieć szklankę codziennie.
 — Złodzieju, łajdaku, zbóju! Jak wchodziłeś w te dni do piwnicy? Mam przecież dzień i noc klucz w kieszeni! A może mi go wykradałeś, gdy spałem?
 — Allah’ l Allah! O ten effendi! A ja ci powiem, że jestem i pod tym względem niewinny.