Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/292

—   250   —

 — Co ty mówisz? Jak to pojmujesz? Nie rozumiem ciebie!
 — To pomyśl nad tem!
 — Stój, nie wolno ci odejść; musisz mi powiedzieć, do czego zmierzały twoje słowa!
 — Chciałem ci przypomnieć cmentarz angielski w Bagdadzie.
 Pobladł trochę, ale tak się trzymał na wodzy, że zdołał odpowiedzieć spokojnie:
 — Cmentarz angielski? Nic nie mam z nim wspólnego. Nie jestem Inglis. Ale mówiłeś o sznurze na mojej szyi. Zresztą skończyłem z tobą. Powiem o tem Hassanowi Ardżir Mirzy. On cię pouczy, jak masz ze mną postępować!
 — Powiedz mu, lub nie; wszystko mi jedno. Będę cię w każdym wypadku tak traktował, jak na to zasłużysz.
 Głośna rozmowa nasza zbudziła śpiących. Przygotowano wszystko do drogi, i ruszyliśmy w tempie kuryerskiem. Widziałem, jak Selim aga rozmawiał żywo z Hassanem, poczem ten drugi zatrzymał się przy mnie.
 — Emirze, czy pozwolisz mi pomówić ze sobą o Selimie? — zapytał.
 — Tak.
 — Ty go nie lubisz?
 — Nie.
 — Ale mógłbyś go przynajmniej nie obrażać!
 — On przyjął obrazę, nie broniąc się wcale, nie popełniłem zatem nic niesprawiedliwego.
 — Czy to, że komuś koń ucieknie, jest dostatecznym powodem do tego, żeby być powieszonym?
 — Nie. Ale powodem do powieszenia może być to, że ktoś odjeżdża, aby się porozumiewać z ludźmi, którzy mają napaść na jego towarzyszy.
 — Emirze, zauważyłem już, że dusza twoja jest chora, a ciało znużone, dlatego oko twoje wszystko teraz widzi czarno, a mowa twoja gorzka, jak lekarstwo z aloesu. Wyzdrowiejesz i uznasz swój błąd, bo