Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/302

—   260   —

 — Czyj jest ten kary?
 — Tego effendi.
 — Dajcie jego i broń waszą.
 Przystąpił do konia i ujął go za cugle. To okazało się najlepszym środkiem na febrę, gdyż zniknęła w tej chwili i nagle znalazłem się na nogach.
 — Stać! Pomówcie najpierw ze mną! Kto konia dotknie, dostanie kulą!
 Przybyły cofnął się pośpiesznie, spozierając trwożliwie na rewolwer, wyciągnięty ku sobie. Tu w pobliżu takiego miasta, jak Bagdad, poznał już chyba ten rodzaj broni i musiał się jej bać.
 — Żartuję tylko — powiedział.
 — Żartuj z kim chcesz, tylko nie z nami! Czego chcesz tutaj?
 — Zobaczyłem was i myślałem, że wam się, na co przydam.
 — Gdzie macie konie? — Nie mamy wcale.
 — Kłamiesz! Widzę po fałdach na twojem ubraniu, że jeździsz konno. Skąd wiesz, że znajdują się tu dwaj Frankowie?
 — Słyszałem od pielgrzymów, co was spotkali.
 — Znowu kłamiesz. Nie mówiliśmy żadnemu pielgrzymowi, kim jesteśmy.
 — Jeżeli nam nie wierzysz, to odejdziemy.
 Odeszli, patrząc łakomie na naszą broń i konie i zniknęli poza kupą rumowiska.
 — Halefie, odpowiedziałeś mu bardzo niemądrze — rzekłem. — Chodźmy się przekonać, czy się rzeczywiście oddalą.
 Udaliśmy się za obcymi, ale bardzo powoli, gdy bowiem ustąpił mój gniew, przyszła na mnie znowu bezsilność, a przed oczyma tak mi jęło wirować, że rozpoznawałem zaledwie najbliższe przedmioty.
 — Czy widzisz ich? — zapytałem, przyszedłszy na rumowisko.
 — Tak, tam biegną do swoich koni.