Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/305

—   263   —

 — Porzucić? Czemu! — zapytał przestraszony.
 — Mam... dżumą!
 — Dżumę! Allah kerim! Prawda to, zihdi?
 — Tak. Myślałem, że to febra, ale teraz widzę, że to dżuma.
 — El taun, el jumurdżak! — zaraza! Allah w’ Allah, to straszne, to okropne!
 — Tak. Odejdź; odszukaj Anglika! On zajmie się tobą; bądzie albo koło Birs Nimrud, albo nad kanałem Anana.
 Dobyłem tych słów, jąkając się, Halef jednak zamiast dać się odpądzić, ujął mnie za rozpaloną rękę.
 — Zihdi — rzekł — czy sądzisz, że cię porzucę?
 — Idź precz!
 — Nie! Niech mnie pochłonie klątwa Allaha, jeśli cię opuszczę. Na twoich zębach leży rdza ciemna, a twój język się jąka. Tak, to jest dżuma, ale ja się jej nie boję. Któż ma być przy moim zihdim, kiedy on cierpi? Kto ma go pobłogosławić, jeżeli umrze? Effendi, o mój effendi, dusza moja szlocha, a oko płacze! Chodź, trzymaj się dobrze siodła! Wyszukamy miejsce, gdzie będę cię mógł pielęgnować.
 — Czy chcesz to zrobić istotnie, wierny mój Halefie?
 — Na Allaha, panie! Nie odstąpią cię!
 — O, tego ci nie zapomną. Może się jeszcze utrzymam. Dalej za Persami!
 — Zihdi, to już niemożliwe!
 — Naprzód!
 Ścisnąłem konia piętami, a Halef musiał się do mnie zastosować, chcąc nie chcąc. Wnet jednak z konieczności znowu zwolniłem w biegu; zrobiło mi się ponownie ciemno przed oczyma; byłem zmuszony zdać się na Halefa, który też nie tracąc wielu słów, objął przewodnictwo. Każde stąpienie konia działało na mnie, jak uderzenie pięścią w głowę. Nie widziałem, kogośmy spotykali, puściłem cugle koniowi i trzymałem się siodła obydwoma rękami.