Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/34

—   26   —

 — Jestem w twej mocy i muszę cię słuchać.
 Wyjąłem mu nóż z za pasa, podniosłem włócznię i strzelbę, które mu wypadły, rozwiązałem rzemień i dosiadłem prędko konia, aby być przygotowanym na wszystko. Widocznie jednak o ucieczce nie myślał, bo gwizdnął na swego konia i wskoczył nań.
 — Ufam twojemu słowu — rzekł. — Jedź!
 Pocwałowaliśmy obok siebie z powrotem i spotkaliśmy Bejatów, czekających na nas u wylotu wgłębienia. Na widok jeńca rozpogodziło się oblicze Hajder Mirlama.
 — Panie, sprowadzasz go rzeczywiście! — zawołał
 — Tak, ponieważ ci to przyrzekłem. Ale dałem mu słowo, że nic mu się nie stanie. Tu jego broń!
 — Później wszystko otrzyma z powrotem, ale teraz zwiążcie go, żeby nie uciekł!
 Rozkazu tego posłuchano natychmiast. Tymczasem nadciągnął drugi oddział, któremu oddano jeńca z poleceniem, żeby się z nim dobrze obchodzono, lecz zarazem, żeby go równie dobrze strzeżono. Następnie jazda poszła dalszym torem.
 — Jak się dostał w twe ręce? — spytał chan.
 — Złowiłem go — odparłem krótko, niezadowolony z postępowania chana.
 — Panie, ty się gniewasz — rzekł — ale zobaczysz, że tak postąpić musiałem.
 — Spodziewam się!
 — Nie mogę dopuścić, żeby ten człowiek wygadał się, iż Bejaci znajdują się w pobliżu.
 — Kiedy go wypuścisz?
 — Gdy to się będzie mogło stać bez niebezpieczeństwa dla nas.
 — Zważ, że on właściwie do mnie należy. Spodziewam się, że moje słowo, które mu dałem, nie będzie zhańbione!
 — Cobyś uczynił, gdyby się stało coś przeciwnego?
 — Jabym cię poprostu...
 — Zabiłbyś? — przerwał mi.