Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/346

—   302   —

 — Nigdy.
 — Więc poślij po naszych towarzyszy. Niech zaraz przyjdą!
 — Ci? Czy mają tańczyć?
 — Tak.
 — Oni? Jako mężczyźni?
 — Zwyczaje Zachodu pozwalają tańczyć także i mężczyznom; zobaczysz, jakie to ładne.
 Ogólne „peh, peh!“ oczekiwania zabrzmiało w pokoju, gdy jeden z chłopców wyszedł, aby Irlandczyków zawołać.
 — Czy umiecie tańczyć? — spytałem ich, gdy weszli.
 I oni mieli na sobie wygodne, domowe szaty i wyglądali tak czysto i świeżo, że z pewnością byli w kąpieli. Trącili się łokciami i otworzyli szeroko oczy na widok fortepianu.
 — Heigh-day! a music chest — hej ha! skrzynia do muzyki! — śmiał się Bill. — Tańczyć? Naturalnie, umiemy! Czy mamy zatańczyć?
 — Tak.
 — W tych ubraniach?
 — Czemu nie?
 — Well! W takim razie zdejmiemy pantofle i będziemy tańczyć boso.
 — Jakie tańce umiecie?
 — Wszystkie! Reel, pipę, górskiego, stamp-man, polkę, galopadę, walca, słowem wszystko, czego zażądają. Uczyło się tego całkiem dobrze!
 — Złóżcie więc dywany i zaczynajcie; najpierw górskiego!
 Tędzy synowie Irlandyi okazali się niezmordowanymi, a przychylne uśmiechy kobiet zachęcały ich do coraz to nowych wysiłków. Przypuszczam, że te Damascenki byłyby same wzięły w tem udział najchętniej. Wreszcie wydało mi się, że już dość tego dobrego. Damy oddaliły się, dziękując serdecznie, a gospodarz oświadczył, że po długiej nieobecności musi się rozejrzeć w swoich interesach. Powiedziałem mu, że tymczasem