Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/36

—   28   —

 — Ale nie wszyscy!
 — Tylko czterdziestu. Reszta obozować będzie w pobliżu.
 Musiałem się zadowolić tą odpowiedzią; dziwiło mię jednak, że mimo bezpiecznego położenia, w którem teraz znajdowaliśmy się, nie rozniecano ogni. Także towarzysze moi zwrócili na to uwagę.
 — Ładne miejsce! — rzekł Lindsay. — Mała arena. Nie?
 — Zapewne.
 — Ale wilgotno tu i zimno nad wodą. Czemu nie zapalać ognisk?
 — Nie wiem. Może w pobliżu znajdują się nieprzyjaźni Kurdowie.
 — Co sobie z nich robić? Nikt nie może nas dostrzec. Hm! Nie podoba mi się!
 Rzucił dwuznaczne spojrzenie na chana, który rozmawiał ze swymi ludźmi z widocznem usiłowaniem, żebyśmy tego nie dosłyszeli. Przysiadłem się do Mohammed Emina, czekającego widocznie na tę sposobność, gdyż zapytał mnie zaraz:
 — Emirze, jak długo pozostaniemy u tych Bejatów?
 — Dopóki ci się spodoba.
 — Jeśli ci to na rękę, to odłączmy się od nich zaraz jutro.
 — Czemu?
 — Człowiek, który zamilcza prawdę, nie jest dobrym przyjacielem.
 — Uważasz chana za kłamcę?
 — Nie, ale uważam go za człowieka, nie mówiącego wszystkiego, co myśli.
 — On ciebie poznał.
 — Wiem; poznałem to po jego oczach.
 — Nie tylko ciebie, lecz i Amada el Ghandur.
 — Łatwo pojąć, bo syn ma rysy ojca.
 — Czy to budzi w tobie jakie obawy?
 — Nie. Zostaliśmy gośćmi Bejatów i nie zdradzą nas. Czemu jednak pojmali tego Bebbeha?