Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/362

—   318   —

turecku, przytem mówi ona tak, iż nic rozumieć nie mogę. Nawet to, co mi powiedziała, zgadłem raczej, niż zrozumiałem.
 — A zatem jedźmy zaraz do niej, ale weźmy konie, bo osły już znużone.
 Był to ostatni dzień świąt, trwających ogółem pięć dni.
 Przybywszy w szybkiem tempie przed namiot Presniczan, zastaliśmy go nie tak przepełnionym, jak poprzedniego wieczora. Muzykanci zrobili właśnie pauzę, tak, że mogłem pomówić z dziewczyną. O słuchaczy nie troszczyłem się, ponieważ krótka nasza, rozmowa odbyła się w języku niemieckim.
 — Czemu wyszliście wczoraj tak prędko? — zapytała mię śpiewaczka.
 — Bo chciałem udać się za tym człowiekiem, który wszedł do namiotu i zaraz go opuścił. Zależało mi na tem, żeby się dowiedzieć, gdzie mieszka.
 — Tego on nie mówi nikomu.
 — Ach! Pani to wie?
 — Tak. On był wczoraj w namiocie już po raz trzeci. Tam, tuż przy nas, siedział obok Anglika, któremu także nie powiedział, gdzie mieszka.
 — Czy on mówił po angielsku, czy też Anglik po arabsku?
 — Prowadzili rozmowę w angielskim języku, dlatego rozumiałam każde słówko. Gentleman zaangażował go jako tłómacza.
 — Nie może być! Na pobyt tutaj, czy do podróży?
 — Do podróży.
 — Dokąd?
 — Tego nie wiem; słyszałam tylko, że pierwszą miejscowością ma być Salehieh.
 — A kiedy mieli wyruszyć?
 — Skoro tylko tłómacz upora się z pewnym — sprawunkiem, dla którego przybył do Damaszku. O ile mi się zdaje, mówił o zakupnie oliwy dla Biruty.