Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/39

—   31   —

 Chwyciłem za nóż.
 — Ktoś ty?
 To pytanie zbudziło także mych towarzyszy, którzy również natychmiast porwali za broń.
 — Czy nie znasz mię, panie? — zabrzmiała odpowiedź. — Jestem jednym z Bejatów.
 — Czego chcesz?
 — Panie, pomóż nam! Bebbeh uciekł!
 Zerwałem się w jednej chwili, a towarzysze za mną.
 — Bebbeh? Kiedy?
 — Nie wiem. Spaliśmy.
 — Ah! Pilnowało go stu sześćdziesięciu ludzi i mimo to uciekł?
 — Ich przecież niema!
 — Odeszło tych stu sześćdziesięciu?
 — Oni powrócą, panie.
 — Dokąd poszli?
 — Ja nie wiem.
 — Gdzie chan?
 — Poszedł także.
 Na to chwyciłem Bejata za pierś.
 — Człowiecze, czy zamierzacie może coś przeciwko nam? Źlebyście na tem wyszli!
 — Puść mię, panie! Jakżeż możemy ci zrobić co złego! Wszak jesteś naszym gościem!
 — Halefie, zbadaj, ilu Bejatów znajduje się jeszcze tutaj!
 Panowała taka ciemność, że nie podobna było objąć okiem całego placu. Mały hadżi wstał, aby wykonać mój rozkaz.
 — Jest tu jeszcze czterech — objaśnił zaraz Bejat — a jeden stoi zewnątrz u wejścia, ale tam, w drugim obozie było nas dziesięciu do pilnowania jeńca.
 — Jak on wam uciekł? Pieszo?
 — Nie. Zabrał swojego konia i trochę naszej broni.
 — To dowód, że jesteście rozsądnymi i uważnymi dozorcami. Ale czemu przychodzicie z tem do mnie?
 — Panie, schwytaj go napowrót!