Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/40

—   32   —

 Omal że nie wyśmiałem go na głos. Naiwniejszego żądania nie mógł mi postawić. Nie zważałem wcale na jego życzenie i pytałem dalej:
 — Więc nie wiecie, gdzie jest chan razem z innymi?
 — Nie wiemy rzeczywiście.
 — Przecież musiał mieć jakiś powód do odejścia!
 — Tak jest.
 — Co to za powód?
 — Panie, tego nam nie wolno tobie powiedzieć.
 — Dobrze. Zobaczymy, kto teraz ma prawo rozkazu, chan czy ja...
 Przerwał mi Halef, donosząc, że istotnie widać tylko czterech Bejatów.
 — Stoją tam w kącie — rzekł — i nam się przysłuchują, zihdi.
 — Niech stoją! Powiedzno, czy twoje pistolety nabite?
 — Czy widziałeś je kiedy w innym stanie?
 — Dobądź ich i jeśli ten człowiek nie odpowie mi na pytanie, które mu po raz ostatni postawię, wpakujesz mu w łeb kulę. Czy zrozumiałeś?
 — Nie bój się, zihdi! Dostanie dwie kule zamiast jednej!
 Dobył broni z za pasa i jął bawić się czterema kurkami. Zapytałem Bejata jeszcze raz:
 — Czemu chan się oddalił?
 Na odpowiedź nie czekałem ani chwili.
 — Aby napaść na Bebbehów.
 — Na Bebbehów? Okłamał mię zatem Powiedział, że chce odwiedzić Dżiafów.
 — Panie, chan Hajder Miriam nie kłamie nigdy! Mamy się istotnie udać do Dżiafów, skoro nam się napad uda.
 Teraz przyszło mi to na myśl, o co mię chan pytał: czy jestem przyjacielem, czy też wrogiem Bebbehów. Dał mi u siebie ochronę, a zarazem chciał mi ułatwić zachowanie bezstronności w wypadkach, które miały nastąpić.