Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/405

—   355   —

 — Wszakże dzisiaj nie możecie go ścigać!
 — Ale będę go ścigał!
 — Nocą? Czyż nie widzicie, że się ściemnia?
 — Ah! Hm! Yes! Ale nie ucieknie!
 — Poczekajmy trochę.
 Wtem zbliżył się kodża-basza.
 — Effendi, czy pozwolisz na jedną propozycyę?
 — Mów!
 — Ten człowiek umknął pewnie w góry, dokąd nie możecie za nim podążyć. Ale ja mam ludzi, znających każdą ścieżkę między Baalbekiem a morzem. Czy wysłać gońców?
 — Tak, uczyń to, effendi! Wynagrodzimy to sowicie.
 — Dokąd ich mam wysłać?
 — Do miast portowych, skąd może uciec okrętem.
 — A więc do Tripoli, Biruty, Saidy, Coru i Akki?
 — Tak, do tych pięciu miejscowości, bo złodziej nie zostanie tu w kraju. Czy musisz dać listy tym ludziom?
 — Tak.
 — Śpiesz więc, napisz je i przyślij ich tu po koszta podróży.
 — Dostaną odemnie, czego im potrzeba, a wy mi to potem oddacie. Od was zażądaliby za wiele.
 Rzetelny ten człowiek udał się w tej chwili do miasta. Pozostawszy, nie mieliśmy nic lepszego do roboty, jak oglądnąć kurytarz, którym uszedł Abrahim Mamur. Zapaliliśmy więc lampy ponownie, zostawiliśmy służących przy rzeczach i przeleźliśmy przez rumowisko.
 Kurytarz ten był takiej samej długości, jak zbadany przez nas poprzednio i prowadził do tego samego zbiegu, z którego potem doszedłem do podwójnej kolumny. Sprawa była bardzo prosta, ale nam nie na rękę.
 W pół godziny zaledwie powrócił kodża-basza i sprowadził czterech jeźdźców. Zaopatrzył ich już w żywność i pieniądze, ale oprócz tego dostali jeszcze od Lindsaya dobry bakszysz i odjechali.
 Późnym wieczorem dopiero usłyszeliśmy tętent znu-