Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/415

—   365   —

 — Niechaj więc Allah pobłogosławi wnijście twoje i twoich przyjaciół!
 — Tak, to przyjaciele, których ci sprowadzam ze sobą.
 — Czy przybywasz w interesach do Stambułu?
 — Nie. O tem pomówimy później. Czy Isla, syn serca twego, jest w Stambule, czy też w podróży?
 — Jest tutaj. Dusza jego uraduje się, gdy ciebie zobaczy!
 — Dozna on jeszcze innej radości. Zawołaj go!
 Upłynęło kilka minut, zanim Maflej powrócił. Przyprowadził Islę Ben Mafleja, na którego widok usunąłem się cokolwiek na bok. Młodzieniec uścisnął wuja i rozglądnął się dokoła. Wzrok jego padł na Halefa; poznał go od razu.
 — Allahu! Hadżi Halef Omar aga tutaj? Jesteś w Stambule! — zawołał zdumiony. — Witaj mi, sługo i opiekunie mego przyjaciela! Czy się z nim rozłączyłeś?
 — Nie.
 — A więc jest także w Stambule?
 — Tak.
 — Czemu nie przybył z tobą?
 — Oglądnij się!
 Isla odwrócił się i w następnej chwili zarzucił mi ramiona na szyję.
 — Effendi, ty nie wiesz, jaką sprawiasz mi radość! Ojcze, przypatrz się temu człowiekowi! To Kara Ben Nemzi, effendi, o którym ci opowiadałem, a to hadżi Halef Omar aga, jego przyjaciel i sługa.
 Nastąpiła scena, wobec której ukazała się łza nawet w oku Anglika. Słudzy musieli skoczyć natychmiast po fajki i kawę, a Maflej i Isla zamknęli sklep, aby nam się oddać zupełnie. Niebawem siedzieliśmy, opowiadając, na poduszkach.
 — Ale jakim sposobem przybywasz razem z effendim, wuju? — pytał Isla Ben Maflej.
 — Był moim gościem w Damaszku. Spotkaliśmy się na stepie i zostaliśmy przyjaciółmi.