Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/42

—   34   —

 Tam zastałem między skałami wartę, która mię natychmiast poznała.
 — Kto cię tu postawił? — spytałem.
 — Chan.
 — Na co?
 — Ażeby się mógł zaraz dowiedzieć, skoro tylko powróci, że wszystko w porządku.
 — Bardzo dobrze! Wejdźno do obozu i powiedz moim towarzyszom, że zaraz powrócę.
 — Tego miejsca nie wolno mi opuścić.
 — Chan nic o tem nie wie.
 — Dowie się.
 — Może być; wtedy mu powiem, że ja ci to rozkazałem.
 Teraz dopiero odszedł. Wiedziałem, że Mohammed Emin go zatrzyma i rozbroi. Nie dowiadywałem się wprawdzie, gdzie jest drugi obóz, ale słyszałem wieczorem głosy w pobliżu, spodziewałem się więc odszukać go z łatwością. Tak się też stało. Doleciał mię najpierw tupot kopyt końskich. Poszedłszy za tym głosem, zna lazłem dziewięciu Bejatów, siedzących na ziemi, którzy w ciemności wzięli mię za swego towarzysza. Jeden z nich zawołał:
 — Co on powiedział?
 — Kto?
 — Obcy emir!
 — On sam tu stoi — odpowiedziałem.
 Teraz poznali mnie i powstali.
 — O emirze, dopomóż nam! — prosił jeden z nich. — Bebbeh nam uciekł, a gdy chan powróci, źle będzie z nami.
 — W jaki sposób wam uciekł? Czyście go nie skrępowali?
 — Był związany, ale musiał zwolna rozluźnić więzy, a kiedyśmy spali, zabrał konia swego, nasze strzelby i uszedł z obozu.
 — Weźcie konie i chodźcie za mną!
 Posłuchali odrazu. Zawiodłem ich do naszego obozu. Przyszedłszy tam, zastaliśmy już ogień, rozniecony tym-