Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/46

—   38   —

przyłączyli, gdyż oczywiście narażaliśmy się na niebezpieczeństwo, pokazując się w towarzystwie rabusia. Postanowiliśmy przyjąć go ostrożnie, lecz uprzejmie.
 Uzbrojony zupełnie wróciłem do Halefa.
 Chan jechał cwałem na czele swego oddziału i zanim upłynęło pięć minut, zatrzymał konia przedemną.
 — Sallam, emirze! — pozdrowił. — Zdziwiłeś się zapewne, nie widząc nas przy sobie. Miałem załatwić bardzo pilny interes, który się też udał. Spojrzyj za siebie!
 Patrzyłem mu tylko w twarz.
 — Kradłeś, chanie Hajder Mirlanie!
 — Kradłem? — spytał wielce zdumiony. — Czy ten, kto nieprzyjaciołom swym zabiera, co może, jest złodziejem?
 — Chrześcijanie powiadają, że jest złodziejem, a ty wiesz, że jestem chrześcijanin. Dlaczego jednak milczałeś wobec nas?
 — Bo bylibyśmy się stali w takim razie wrogami. Byłbyś nas opuścił.
 — Oczywiście.
 — I byłbyś ostrzegł tych Bebbehów?
 — Nie byłbym ich szukał, zwłaszcza że nie wiedziałem, na jaki obóz i jaką miejscowość napadniesz; gdyby mię jednak spotkał był jaki Bebbeh, byłbym mu doniósł o tem, co mu groziło.
 — A widzisz, emirze, że mam słuszność! Mogłem tylko postąpić dwojako, albo zamilczeć o moim zamiarze przed tobą, albo wziąć cię do niewoli i zatrzymać przemocą dopóty, dopókiby się to wszystko nie stało. A ponieważ byłem twoim przyjacielem, uczyniłem to pierwsze.
 — Ja jednak poszedłem w nocy do obozu do tych dziesięciu ludzi, których tam pozostawiłeś — brzmiała moja spokojna odpowiedź.
 — Czego od nich chciałeś? — spytał chan.
 — Wziąć ich do niewoli.
 — Allah! Czemu?
 — Ponieważ dowiedziałem się, że nas opuściłeś.