Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/468

—   412   —

 — Tak.
 — Chce z tobą pomówić.
 — Gdzie on?
 — Leży na górze. Niech twój towarzysz zostanie tymczasem na dole.
 Słowa „leży na górze“ kazały wnosić o jakiejś chorobie lub wypadku. Omar został na dole, a ja wstąpiłem z gospodarzem na schody. Ten zatrzymał się na górze i rzekł:
 — Nie przeraź się, panie, jeśli go chorym zastaniesz!
 — Co mu jest?
 — O nic strasznego, otrzymał tylko małe pchnięcie sztyletem.
 — Ach! kto go zranił?
 — Obcy, który nigdy jeszcze nie był u mnie.
 — Dlaczego?
 — Siedzieli najpierw razem i rozmawiali z zajęciem; potem grali w karty, a gdy przyszło twemu znajomemu zapłacić, pokazało się, że niema pieniędzy. Posprzeczali się o to i dobyli noży; on był pijany i dostał sztyletem.
 — Czy niebezpiecznie?
 — Nie, bo zaraz nie zginął.
 A zatem w pojęciu tego poczciwca pchnięcie było tylko wówczas niebezpieczne, jeśli śmierć następowała zaraz.
 — Ale ty przytrzymałeś tego drugiego?
 — Jakże mogłem? — odrzekł zakłopotany. — Twój przyjaciel nie miał pieniędzy i pierwszy dobył noża.
 — Ale znasz go przynajmniej?
 — Nie. Powiedziałem ci przecież, że nie był u mnie jeszcze nigdy.
 — Czy posłałeś po lekarza?
 — Tak. Kazałem zaraz wezwać sławnego hekima, który go opatrzył. Czy zwrócisz mi to, co mi chory winien za to i za napitek? Musiałem także dać temu obcemu to, co wygrał od niego.
 — Namyślę się pierwej nad tem. Prowadź mnie do niego!
 — Wejdź przez tylne drzwi; ja mam na dole robotę,