Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/51

—   43   —

 — Zbliżcie się! — prosiłem. — Utworzymy prostą linię i kto nas z boku zobaczy, weźmie nas z daleka za jednego jeźdźca.
 Poszli wszyscy za tym podstępem, lecz Bebbehowie, znajdujący się za nami, nie dali się oszukać i niebawem ścigała nas wcale pokaźna gromada.
 — Zihdi, czy nas dopędzą? — spytał Halef.
 — Kto to wie! Zależy od ich koni, ale, Halefie Omarze, co to z twojem okiem? Czy co złego?
 Oko mu napuchło, pomimo że od napadu upłynęło kilka minut zaledwie.
 — To nic, zihdi — odrzekł. — Ten Bebbeh był pięć razy dłuższy odemnie i ciął mnie lekko. Hamdullillah nie uczyni tego już nigdy!
 — Nie zabiłeś go przecież?
 — Nie. Wiem, że sobie tego nie życzysz, effendi.
 Było mi w każdym razie bardzo przyjemnie, że żaden z nieprzyjaciół nie stracił życia z naszej przyczyny. Musiało nas to cieszyć już choćby ze stanowiska czystego wyrachowania, gdybyśmy bowiem wpadli w ręce Bebbehom, nie mieliby powodu mścić się na nas za przelew krwi.
 Cwałowaliśmy dalej jeszcze z kwadrans. Obóz już zniknął nam z oczu, ale prześladowcy nasi byli za nami. Podzielili się. Ci, którzy mieli lepsze konie, zbliżyli się do nas, podczas gdy reszta została daleko w tyle.
 — Emirze, dopędzą nas, jeśli prędzej nie pojedziemy — zauważył Amad el Ghandur.
 — Nie możemy już teraz zbytnio natężać koni i lepiej pomówić z nieprzyjaciółmi, niż pomęczyć zwierzęta.
 — Maszallah! Chcesz mówić z nimi? — zawołał Mohammed Emin.
 — Oczywiście! Spodziewam się doprowadzić do tego, że zaprzestaną pogoni. Jedźcie dalej, a ja się zatrzymam tutaj.
 Pojechali w tem samem tempie, ja zaś skoczyłem