Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/512

—   450   —

nóg skazanego, ażeby obnażone podeszwy zajęły poziomą pozycyę.
 — Zdejmijcie z niego szaty i obuwie! — rozkazał kadi.
 Kawasi przystąpili, aby rozkaz wykonać. Wówczas dopiero winowajca pokazał, że umie mówić:
 — Stać! — zawołał. — Bić siebie nie pozwolę!
 Brwi kadiego ściągnęły się groźnie.
 — Nie? — zapytał. — Kto mi zabroni ukarać cię bastonadą?
 — Ja!
 — Psie! Ty śmiesz ze mną tak mówić? Czy mam kazać dać ci dwieście kijów zamiast stu?
 — Nie wolno ci kazać uderzyć ani jednym! Powiedziałeś i pytałeś o różne rzeczy, ale zapomniałeś o najważniejszem. Czy starałeś się dowiedzieć kim i czem jestem?
 — To niepotrzebne! Jesteś zbrodniarzem i złodziejem. To wystarczy.
 — Nie przyznałem się dotąd do najmniejszej drobnostki. Ale bić ci mnie nie wolno w żadnym razie!
 — Dla czego?
 — Bo nie jestem muzułmanin, lecz chrześcijanin.
 Podczas tych słów zauważył obcego, który się doń przecisnął. Ten wystrzegał się zdradzić jakimkolwiek ruchem, któryby go podał w podejrzenie znajomości lub porozumienia z oskarżonym, ale mina jego, wzrok i cała postawa były obliczone na to, żeby mu się pokazać i dodać odwagi.
 Po kadim widać było, że usłyszane dopiero co słowa wywarły na nim wrażenie.
 — Jesteś giaurem? — zapytał. — Może nawet Frankiem?
 — Nie, jestem Ormianin.
 — A więc przecież poddanym padyszacha, któremu oby Allah użyczył tysiąc żywotów! Mogę więc kazać cię obić!
 — Mylisz się — rzekł Ormianin, usiłując zająć jak