Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/528

—   466   —

kaftan. Był to... mój hadżi Halef Omar. Zerwał się z zaciśniętemi pięściami i zawołał:
 — Allah ’1 Allah!... Zihdi, gdzie są te psy, które tu na mnie napadły, gdzie ci psi synowie i wnuki psich synów, co mnie zawinęli i związali?
 — Zapewne to wiesz — odrzekłem.
 — Ja? Ja to mam wiedzieć? Jakże mam wiedzieć, skoro byłem obwiązany, jak święty kuran, zawieszony w Damaszku na żelaznych łańcuchach.
 — A dlaczegóż pozwoliłeś się związać?
 Spojrzał na mnie ze zdumieniem.
 — To ty o to mię pytasz? Ty, który wysłałeś mnie, żebym....
 — Żebyś dał dowód roztropności — przerwałem mu. — Jakoś nie bardzo chwalebnie wypadł ten dowód!
 — Zihdi, nie dręcz mnie! Gdybyś był przy tem, usprawiedliwiłbyś mnie niezawodnie.
 — To możliwe, ale nieprawdopodobne. Czy wiesz, że uciekł Manach el Barsza?
 — Tak! Niech go szejtan pożre!
 — A z nim Barud et Amazat?
 — Tak. Oby go dżehenna połknęła!
 — I że ty jesteś winien wszystkiemu?
 — Nie; tego nie wiem, to nieprawda!
 — Opowiadaj zatem!
 — Owszem, dobrze! Przybywszy do tego handżii Doksatiego, który tu stoi i gębę rozdziawia, jak gdyby był szejtanem, co ma połknąć Manacha el Barsza, dowiedziałem się, że ten Manach ma trzy konie, ponieważ o zmierzchu kupił był dwa siwki. Patrzyłem za nim i dostrzegłem, że dom ten opuścił.
 — Czy domyślałeś się, co zamierza?
 — Tak, zihdi.
 — Czemu nie poszedłeś za nim?
 — Przypuszczałem, że idzie do więzienia, a tam stał już Osko na czatach.
 — Hm, to słuszne!
 — Widzisz, że musisz mi przyznać słuszność, zihdi!