Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/54

—   46   —

 — Mówisz to, by mię oszukać. W ten sposób nam nie ujdziecie. Jesteście Bejaci!
 — Czy Bejat, Kurd albo Arab ma taką rękę? — spytałem, odrzucając burnus i podsuwając w górę szeroki rękaw.
 — Biała — odrzekł. — Czy całe ciało twoje jest takie same?
 — Naturalnie. Czy umiesz czytać?
 — Tak — odparł z dumą.
 Wyjąłem notatkę i podsunąłem mu ją.
 — Czy to pismo Kurda albo Araba?
 — To obce pismo.
 Schowałem notatkę i wydobyłem paszport.
 — Czy znasz tę pieczęć?
 — Katera Allah — na Boga! To pieczęć wielkorządcy!
 — A pieczęć tę musisz cenić, ponieważ jesteś wojownikiem baszy z Sulimanii, który musi słuchać sułtana. Czy wierzysz już, żem nie Bejat?
 — Wierzę.
 — Tak samo prawdą jest to, co ci powiedziałem o tamtych.
 — Ale byliście u Bejatów!
 — Spotkaliśmy ich o dzień drogi na północ stąd; przyjęli nas jako gości i powiedzieli, że jadą do Dżiafów na uroczystość. Nie wiedzieliśmy, że są nieprzyjaciółmi Bebbehów, nie przeczuwaliśmy też, że mają was napaść i obrabować. Wczoraj wieczór zasnęliśmy pod ich osłoną, ale oni wykradli się i dopiero, gdy powrócili, poznaliśmy, że spożywaliśmy chleb ze złodziejami i zbójami. Sprzeczałem się właśnie o to z chanem Hajder Mirlamem, kiedy wpadliście na nas.
 — Oh! Oby dał Allah, żeby nie umknął nam Hajder Mirlam! Czy broniliście się przeciwko naszym?
 — Tak. Musieliśmy, bo nas zaczepili.
 — Czy zabiliście którego?
 — Ani jednego.
 — Przysięgnij na to!