Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/540

—   478   —

jednego para! W ten sposób jednak mogłem zyskać trochę czasu przynajmniej: powiedziałem przeto w tonie poważnym:
 — Porównywasz mnie z jadowitymi gadami! Czy to jest uprzejmość, którą postawiłem za warunek. Zabijcie mnie; nie mam nic przeciwko temu! Nie zapłacę ani piastra, jeśli nie będziesz mówił ze mną inaczej!
 — Niech się spełni wola twoja, ale im więcej wymagać będziesz uprzejmości, tem wyższą będzie suma, której zażądamy.
 — Ile chcecie?
 — Czy jesteś bogaty?
 — Nie zamieniłbym się z tobą!
 — Więc zaczekaj!
 Powstał i wyszedł, drugi zaś został, ale zachowywał głębokie milczenie. Dolatywały mnie głosy z pierwszego pokoju, ale słów nie rozróżniałem. Zauważyłem tylko, że zdania były podzielone. Upłynęło z pół godziny, zanim powrócił derwisz. Nie usiadł, lecz pytał, stojąc:
 — Zapłacisz pięćdziesiąt tysięcy piastrów?
 — To wiele, bardzo wiele!
 Musiałem się trochę opierać. Zrobił ruch zniecierpliwienia i rzekł:
 — Ani para mniej! Chcesz? Odpowiadaj natychmiast, bo czasu nie mamy!
 — Dobrze, zapłacę!
 — Gdzie masz pieniądze?
 — Oczywiście nie przy sobie. Wszakżeście mi wszystko zabrali. I nie tutaj w Edreneh.
 — Jak nam zapłacisz?
 — Dostaniecie odemnie przekaz na Konstantynopol.
 — Do kogo?
 — Do elcziego z Farsistanu.
 — Do posła perskiego? — spytał zdumiony. — Jemu należy pokazać list twój?
 — Tak.
 — A on zapłaci?