Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/557

—   489   —

 — O jedno i drugie.
 — Musisz mi to wyjaśnić, bo nie rozumiem.
 — Nic ci się stać nie miało, effendi. Chcieliśmy cię zawieźć na miejsce, z któregobyś nie mógł umknąć. Zależało na tem, by mój ojciec zyskał czas, potrzebny do ucieczki; potem bylibyśmy cię znowu wypuścili.
 — To bardzo ładnie z waszej strony. W jakie to miejsce wieźliście mnie?
 — Do karaułu w górach.
 — Ach! Strażnica! Zdawało wam się, że ojciec twój prędzej zdoła uciec, jeżeli będę się znajdował w waszei mocy?
 — Tak, effendi.
 — Dlaczego?
 — Bo ty odkryłbyś może, dokąd on się zwrócił.
 — Jakim sposobem? Nie jestem wszechwiedzącym.
 — Twój hadżi powiedział, że umiesz odnaleźć wszelkie ślady.
 — Hm! Jak mogłem w Edreneh wpaść na ślad twego ojca?
 — Nie wiem.
 — A zatem posłuchaj, Ali Manachu! Powiadam ci, że już ślad ten posiadam. Twój ojciec pojechał z dozorcą więziennym i z Manachem el Barsza wzdłuż Ardy na zachód. Mieli dwa siwki i jednego gniadego.
 Widać było, jak się przestraszył.
 — Mylisz się, bardzo się mylisz! — pośpieszył z odpowiedzią.
 — Nie mylę się, mam nawet nadzieję, że niebawem dowiem się jeszcze więcej. Gdzie jest odebrana mi kartka?
 — Jaka kartka?
 — Sam zabrałeś mi ją z kieszeni w kamizelce. Przypuszczam, że jeszcze jest.
 — Wyrzuciłem ją. Nie było w niej nic ważnego.
 — A mnie się zdaje przeciwnie, że były tam rzeczy bardzo ważne. Poszukam ja. Pokaż kieszenie!