Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/564

—   496   —

 Przybrał minę bardzo poważną i pełną godności i zapytał pojmanego:
 — Na imię ci Ali Manach Ben Barud el Amazat.
 — Tak — odrzekł jeniec.
 — A zatem ojciec twój nazywa się Barud el Amazat?
 — Tak.
 — To ten sam, który nam umknął?
 — Nie wiem nic o tem!
 — Wypierasz się. Każę ci dać bastonadę! Czy znasz byłego poborcę podatków Manacha el Barsza?
 — Nie!
 — Kazałeś wczoraj tego effendi zwabić do pewnego domu, by go tam pojmać?
 — Nie.
 — Psie, nie kłam! Effendi to sam opowiedział!
 — On się myli.
 — Ale ty go związałeś i zabrałeś dzisiaj na wozie.
 — To także nieprawda! Jechałem gościńcem i dopędziłem ten wóz. Rozmawiałem z kiradżim, właścicielem tego wozu. Wtem uderzył mnie ktoś tak, że straciłem przytomność, a gdy znowu przyszedłem do siebie, byłem już jeńcem tego człowieka.
 — Język twój opływa kłamstwem, ale to nie polepszy twego położenia, lecz pogorszy! My wiemy, że jesteś Nassr!
 — Nie wiem, co to jest!
 — Wszak rozmawiałeś o tem z effendim w klasztorze „tańczących“!
 — Nie byłem nigdy w klasztorze „tańczących“!
 Zdawało mu się, że się ocali, przecząc wszystkiemu. Kadi rzekł gniewnie:
 — Na Allaha! Otrzymasz bastonadę, jeśli dalej będziesz prawdę ukrywał! A może jesteś poddanym Inglisów, jak twój ojciec?
 — Nie mam ojca poddanego Inglisów. Widzę, że Barud el Amazat, o którym mówicie, nie jest moim ojcem i przybrał tylko bezprawnie jego nazwisko.
 — Czem więc jesteś, jeśli nie derwiszem?