Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/566

—   498   —

 — Czy poznałbyś ją znowu?
 — Całkiem pewnie.
 — Czy to ta? Wyjąłem kartkę z sakiewki i podałem kadiemu. Przyglądnął się jej dokładnie, a potem rzekł:
 — To jest ta sama. Czemu o to pytasz?
 — Dowiesz się zaraz! Hadżi Halefie Omarze, czy znasz moją sakiewkę?
 — O, tak dobrze, jak swoją własną — odrzekł hadżi.
 — Czy to ta?
 — Ta sama.
 Teraz już byłem pewien, że złapię derwisza. Zwróciłem się doń z pytaniem:
 — Ali Manachu, powiedz mi, do kogo należą złotówki, które się w mej sakiewce znajdują?
 — Należą do mn... należą zapewne do ciebie, skoro sakiewka jest istotnie twoją własnością — odpowiedział.
 Byłby się już dał zaskoczyć, ale podczas odpowiedzi dostrzegł pułapkę.
 — Nie rościsz więc sobie prawa do tych pieniędzy?
 — Co mi do twoich pieniędzy!
 Kadi potrząsnął głową.
 — Effendi, — rzekł, — jeśli ja go nie złapię, to tobie nie uda się to tem bardziej. Każę go zamknąć i wymuszę na nim to, że się przyzna!
 — Nie możemy czekać tak długo. Zaprowadźmy go do domu, w którym na mnie napadnięto. Mieszkańcy jego będą musieli przyznać, że jest tym, za którego go uważamy.
 — Masz słuszność. Weźmiemy wszystkich do niewoli! Ali Manachu, gdzie ten dom leży?
 — Nie znam go — odrzekł zapytany. — Nie byłem jeszcze nigdy w Edreneh!
 — Kłamstwa jego coraz to większe! Effendi, czy trafiłbyś do tego domu?
 — Całkiem pewnie. Zapamiętałem go sobie.
 — Ruszajmy więc! Poślę po kawasów, którzy