Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/568

—   500   —

cyanci porobili miny wielkiego rozczarowania. Starałem się więc zbliżyć do nich niepostrzeżenie, wyjąłem z sakiewki dwie złotówki i wsunąłem każdemu z nich po jednej. Musiało się to odbyć potajemnie, bo należało przypuścić, że kadi znowu postąpiłby w imię sprawiedliwości.
 Obaj byli tym darem bardzo uszczęśliwieni, a mnie wydatek ten nie przyniósł żadnej szkody, ponieważ opędziłem go z pieniędzy Ali Manacha.
 Posłano po policyantów, którzy niebawem przyszli. Zanim jednak wyruszyliśmy w drogę, skinął na mnie kadi, żebym się zbliżył do niego. Byłem ciekawy, co mi chce w zaufaniu powiedzieć.
 — Effendi — rzekł — czy istotnie jesteś pewnym, że to ten derwisz ze Stambułu?
 — Najzupełniej! — odrzekłem.
 — Czy był przy tem, gdy cię pojmano?
 — Tak, oznaczył nawet wysokość okupu, jaki miałem zapłacić.
 — I zabrał ci to, co miałeś w kieszeniach?
 — Tak.
 — Sakiewkę także?
 — Także.
 Zacząłem się domyślać, o co mu idzie. Opowiadając, co mię spotkało, wspomniałem otwarcie, że znalazłem w sakiewce więcej pieniędzy, niż tam było poprzednio. Tę sumę miał na myśli kadi i zamierzał ją skonfiskować! Pytał dalej w tonie bardzo uprzejmym:
 — Miał ją dzisiaj w kieszeni?
 — Tak. Wyjąłem ją dzisiaj stamtąd.
 — I było tam więcej pieniędzy niż przedtem?
 — Były złotówki, których ja tam nie włożyłem. To prawda.
 — Przyznasz więc, że nie należą do ciebie.
 — Ach! A do kogoż?
 — Oczywiście, że do niego, effendi!
 — To mi się nie wydaje. Z jakiego powodu wkładałby pieniądze do mojej sakiewki?
 — Bo mu się twoja bardziej podobała, niż jego