Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/571

—   503   —

 — Nie znam — odpowiedział.
 — Jeszcze nigdy tutaj nie byłeś?
 — Nigdy w życiu!
 Urzędnik zwrócił się do mnie:
 — Tak nikt się nie może wypierać, effendi! Zaczynam wierzyć, że się mylisz istotnie.
 — W takim razie Isla musiałby się także mylić, bo go widział w Stambule.
 — A czyż to nie jest możliwe? Wielu ludzi jest do siebie podobnych. Ten rybak z Inada może być zupełnie niewinnym!
 — Bądź łaskaw odejść ze mną na bok, o kadi?
 — Czemu?
 — Chcę ci coś powiedzieć, czego tamci słyszeć nie powinni.
 Wzruszył ramionami i odrzekł:
 — Ci ludzie mogą słyszeć wszystko, co mi masz do powiedzenia, effendi!
 — Czy chcesz, żeby usłyszeli słowa, które w twoich uszac zmieć będę niemile?
 Namyślił się i rzekł tonem niemal surowym:
 — Nie ośmielisz się powiedzieć ani słowa, którego nie życzę sobie usłyszeć. Ale spełnię twą prośbę łaskawie. Chodź i mów!
 Oddalił się o kilka kroków, a ja za nim.
 — Skąd to pochodzi — zapytałem — że teraz nagle mówisz ze mną inaczej niż poprzednio? Dlaczego wierzysz teraz nagle w niewinność tego człowieka, o którego winie byłeś przedtem tak przekonany?
 — Widzę, że ty się mylisz.
 — Nie — odrzekłem głosem stłumionym. — Nie poznałeś, że ja się mylę, lecz że ty się sam pomyliłeś!
 — W czem miałbym się pomylić, czy może co do tego rybaka?
 — Nie, tylko co do mnie. Sądziłeś, że przyjdziesz w posiadanie mojej sakiewki. To ci się nie udało i dlatego teraz zbrodniarz niewinny.