Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/572

—   504   —

 — Effendi!
 — Kadi!
 Zrobił miną bardzo groźną i rzekł:
 — Czy wiesz, że za tą obelgą mogę cię kazać uwięzić?
 — Tego nie zrobisz! Jestem gościem tego kraju i jego władcy; nie masz żadnej władzy nademną. Powiadam ci, że Ali Manach przyzna się do wszystkiego, skoro tylko udasz, że dostanie bastonadę. Nie powinienem ci dawać żadnych przepisów, ale chciałbym opowiedzieć tam w Dżermanistanie, że sędziowie sułtana są sprawiedliwymi urzędnikami.
 — Jesteśmy też; zaraz ci tego dowiodę!
 Przystąpił znowu do tamtych i zapytał pojmanego:
 — Czy znasz handżię Doksatiego?
 Zapytany pobladł i odpowiedział głosem bardzo niepewnym:
 — Nie, nie byłem jeszcze nigdy w Edreneh!
 — A czy on ciebie także nie zna?
 — Gdzież mógł mnie widzieć?
 — On kłamie — wtrąciłem. — Poznajesz przecież, kadi, po nim, że kłamie! Domagam się, żeby Doksati go usłyszał, aby... stać! Na Boga, w tył!
 Całkiem mimowolnie podniosłem wzrok podczas rozmowy. Znajdowaliśmy się na podwórku, otoczonem dookoła zabudowaniami. Tam, gdzie padło moje spojrzenie, był rodzaj poddasza z drewnianą kratą, przez której otwory wystawały wymierzone ku nam dwie lufy; jedna wprost na mnie, a druga, jak mi się wówczas wydało, na więźnia. Rzuciłem się w bok i popędziłem ku wejściu, aby tam szukać osłony. W tej samej chwili huknęły dwa wystrzały.
 Zabrzmiał krzyk głośny.
 — Allah ia Allah! Ma una! O Boże, Boże, na pomoc!
 Okrzyk ten wydał jeden z kawasów, rzucając się na ziemię obok drugiego, który już tarzał się w krwi.
 Jedna kula przeznaczona była dla mnie, to było