Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/574

—   506   —

 — Effendi, czy ty jesteś hekimem?
 Mieszkaniec wschodu widzi w każdym Franku lekarza, lub ogrodnika. Mądry kadi był tego samego zdania.
 — Tak — odrzekłem, aby rzecz skrócić.
 — To zobacz, czy obaj są na śmierć zastrzeleni!
 Co do Ali Manacha wątpliwości nie było. Kula wbiła się w jedną skroń, a wyszła drugą. Policyant dostał kulę w czoło, ale żył jeszcze. Należało się jednak spodziewać na pewne, że umrze za kilka minut.
 — Mój ojcze, mój ojcze! — biadał kawas, który rzucił się obok niego na ziemię,
 — Dlaczego jęczysz! — rzekł kadi. — To jego kismet. Zapisane było w księdze, że ma umrzeć w ten sposób. Allah wie, co czyni! Wtem wrócili ci dwaj, którzy wyszli powoli na pościg.
 — No, czy ten effendi ma słuszność? — zapytał kadi.
 — Tak.
 — Widzieliście morderców?
 — Widzieliśmy.
 — Czemu nie schwytaliście ich?
 — Zaszli już dość daleko w ulicę.
 — Czemu nie pobiegliście za nimi?
 — Nie wolno nam było, bo nie nakazałeś tego. Poleciłeś tylko zobaczyć, czy ten effendi ma słuszność.
 — Jesteście leniwe psy! Skoczcie zaraz wszyscy za nimi i starajcie się ich pochwycić!
 Poskoczyli teraz z największym pośpiechem, byłem jednak przekonany, że zwolnią biegu, gdy tylko dostaną się na odległość, z której będą dla nas niewidoczni.
 — Allah akbar — Bóg jest wielki! — mruczał Halef ze złością. — Oba te psy chciały ciebie zastrzelić, a teraz mogą uciec.
 — Zostaw ich, zacny Halefie! Nie warto zrobić ani kroku w tej sprawie!