Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/575

—   507   —

 — Ale, gdyby cię kula była trafiła?
 — Wówczas byliby zgubieni. Tybyś był nie pozwolił im ujść!
 Kadi przypatrywał się zwłokom pojmanego. Po chwili spytał:
 — Czy wyobrażasz sobie, effendi, dlaczego oni go zastrzelili?
 — Naturalnie! Bali się, że ich zdradzi. Nie był to silny, odważny charakter. Mogliśmy się od niego dowiedzieć o wszystkiem.
 — Dostał już swoją nagrodę. Ale czemuż strzelili do tego drugiego?
 — Nie jego mieli na celu, gdyż kula była do mnie posłana. Tylko dlatego, że w ostatniej chwili w bok skoczyłem, trafiła w niego, bo stał poza mną.
 — Chcieli się więc zemścić na tobie?
 — Zapewne. A co się stanie ze zwłokami?
 — Nie będę się niemi brukał. Ten człowiek otrzymał swoją nagrodę. Każę go zakopać i po wszystkiem. Koń jego stoi jeszcze u Hulama. Każę go zabrać.
 — A jego ojciec? Czy ma nam umknąć?
 — Czy chcesz go jeszcze ścigać, effendi?
 — Oczywiście!
 — Kiedy?
 — Czy już nas nie potrzebujesz?
 — Nie. Możesz odjechać.
 — W takim razie za dwie godziny będziemy w drodze.
 — Niechaj Allah będzie z wami i sprawi, żeby wam się udała obława!
 — Tak. Niech Allah nam dopomoże! Nie zrzekam się jednak twojej pomocy.
 — Mam wam dopomóc? Jak to rozumiesz?
 — Czyż nie obiecałeś wystawić mi polecenia uwięzienia ściganych i dać sześciu kawasów?
 — Tak. Mieli stać o świcie przed bramą Hulama ale dowiedziałem się jeszcze przedtem, że ci się wydarzyło nieszczęście. Czy potrzeba ci wszystkich sześciu?