Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/62

—   54   —

 Ah, więc to było proste wyjaśnienie czarnego nosa i czarnych rąk; ale tych paznokci nie musiał przecież zapuszczać. Widziałem, że zaimponowała mu moja szorstkość. Stał skulony, a pies także schował ogon pod siebie.
 — Czy są tu jeszcze jacy ludzie? — pytałem dalej.
 — Nie.
 — Jak długo trzeba iść, by spotkać ludzi?
 — Więcej niż dzień.
 — Dla kogo węgle wypalasz?
 — Dla pana, który wyrabia żelazo.
 — Gdzie on mieszka?
 — W Bannie.
 — Czy jesteś Kurdem?
 — Tak.
 — Dżiaf?
 — Nie.
 — Bebbeh?
 — Nie.
 Po tem przeczeniu charknął straszliwie i splunął z pogardą. Ten estetyczny wysiłek wzbudził we mnie — muszę niestety wyznać — najserdeczniejszą sympatyę.
 — Do jakiego szczepu należysz?
 — Jestem Bannah.
 — Spojrzyjno tam — Allo! Widzisz tych czterech jeźdźców?
 Odgarnął sobie z twarzy długie kudły, aby odsłonić oczom pole widzenia, i zwrócił wzrok we wskazanym przezemnie kierunku. Mimo węglowej skorupy, poza którą krył się kurdyjski naskórek, spostrzegłem, że po twarzy przemknął mu wyraz przerażenia.
 — Czy to Kurdowie? — spytał z lękiem.
 Nareszcie wydobyłem zeń tyle, że przemówił z własnej woli. Gdy na jego pytanie odpowiedziałem przecząco, rzekł
 — Któż są?
 — Jest nas trzech Arabów i dwu chrześcijan.
 Wypatrzył się na mnie szeroko.