Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/63

—   55   —

 — Chrześcijanie? Co to jest?
 — Wyjaśnię ci to później, gdyż zostaniemy na noc u ciebie.
 Teraz przeląkł się jeszcze bardziej, niż pierwej.
 — Panie, nie czyńcie tego!
 — Czemu nie?
 — Tu złe duchy mieszkają w górach!
 — I owszem, chcielibyśmy raz duchy zobaczyć.
 — Czasem także deszcz pada!
 — Woda nam nic nie zaszkodzi.
 — Przytem i grzmi czasami!
 — To należy do deszczu.
 — I niedźwiedzie są tutaj.
 — Jadamy chętnie niedźwiedzią szynkę.
 — A często wpadają tu rozbójnicy!
 — Zastrzelimy ich na śmierć.
 Poznawszy, że nic nie pomagają różne wymówki, wyjawił wreszcie prawdę, mówiąc tonem prośby:
 — Panie, ja się was boję!
 — Nie masz do tego powodu. Nie jesteśmy zbójami, ani mordercami. Chcemy, jeśli pozwolisz, przespać się koło twego domu, a jutro ruszamy dalej. Za tę przysługę otrzymasz srebrnego piastra.
 — Srebrnego? — Całego? — pytał zdumiony.
 — Tak, a może i dwa, jeśli będziesz uprzejmy.
 — Panie, jestem bardzo uprzejmy!
 Przy tem zapewnieniu uśmiechnęło się wszystko na tym biedaku: oczy, usta, które zauważyłem dopiero teraz, nawet ręce klasnęły z zadowolenia. Zarost tego Kurda z Bannah był istotnie czemś nadzwyczajnem. Nie widziałem dotąd nic podobnego. Mógł śmiało podróżować z Pastraną. Radość jego udzieliła się widocznie psu, gdyż ten wyciągnął ostrożnie ogon z pod siebie i spróbował nim wstydliwie wywijać, przyczem figlarnie sięgał łapą za moim Dojanem, który jednak zważał na to tak mało, jak Wielki Mogoł na kominiarczyka.
 — Czy znasz dobrze okoliczne góry? — pytałem dalej.