Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/64

—   56   —

 — Tak, wszędzie!
 — A rzekę Berocieh?
 — Także, to granica.
 — Jak długo idziesz do niej?
 — Pół dnia?
 — A czy znasz Bannę?
 — Bywam tam dwa razy do roku.
 Znał także Amehdabad i Bayendereh.
 — Ale gdzie leży Bistan, tego już nie wiesz.
 Wiem bardzo dobrze, bo tam mieszka mój brat.
 — Czy musisz codzień pracować?
 — Robię, kiedy mi się podoba! — odparł z dumą.
 — Więc możesz odchodzić stąd, kiedy chcesz?
 — Panie, nie wiem, czemu o to pytasz.
 Ten człowiek przedpotopowy był jednak ostrożny, i to mi się podobało u niego.
 — Powiem ci, dlaczego pytam — odrzekłem. — Jesteśmy obcy i nie znamy dróg przez góry, dlatego potrzeba nam uczciwego człowieka, któryby nas poprowadził. Damy mu za to po dwa piastry dziennie.
 — O panie, czy też to prawda? Dostaję na rok dziesięć piastrów, oraz mąkę i sól. Czy mam was prowadzić?
 — Chcemy cię dzisiaj wpierw poznać. Jeśli będziemy z ciebie zadowoleni, to zarobisz sobie więcej, niż kiedyindziej za cały rok.
 — Zawołaj tych ludzi! Dam im mąki, soli i garnek do gotowania; mam także podostatkiem dziczyzny, a trawy dla koni tyle, ile tylko zjedzą. Tam w górze jest źródło, a posłanie zrobię wam tak miękkie, jak dywan sułtanki Walidy!
 Ten poczciwy Allo zmienił się naraz zupełnie, a dokonał tego piaster jedynie dźwiękiem swym!
 Skinąłem na towarzyszy, wystawionych na ciężką próbę wskutek naszej długiej rozmowy. Pośpieszyli więc i zdumieli się niemniej odemnie na widok węglarza. Osobliwie Anglik oniemiał prawie z podziwienia, choć, co prawda i Bannah podziwiał nos master Lindsaya