Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/73

—   59   —

 — Dwa piastry na dzień.
 — Ja płacę. Zrozumiane?
 — Dobrze, sir!
 Ponieważ i Haddedihnowie zgodzili się, żeby zabrać Kurda jako przewodnika, więc wziąłem go na egzamin.
 — Czy słyszałeś kiedy o jeziorze Kiupri?
 — Byłem tam.
 — Jak tam daleko?
 — Czy chcecie widzieć dużo wsi, czy mało?
 — Chcemy spotkać jak najmniej ludzi.
 — To potrzeba będzie sześciu dni.
 — Którędy droga?
 — Idzie się aż do rzeki Berocieh, a potem w góre biegu wody aż do Amehdabadu. Potem ciągnie się przesmyk na prawo, wiodący do Kiccelciehu, a tam już widać wodę, płynącą do jeziora Kiupri.
 Ku memu wielkiemu zdziwieniu i zadowoleniu była to ta sama droga, którą wyznaczyłem. Kurd Bulbassi, który mi ją opisał, był zatem dobrym sprawozdawcą.
 — Czy chcesz nas poprowadzić? — zapytałem go ponownie.
 — Panie, mogę was poprowadzić, dopóki w kierunku Bagdadu nie dostaniecie się na równinę! — odpowiedział.
 — Jak poznałeś te drogi?
 — Prowadziłem handlarzy, co jadą w góry objuczeni, a wracają późno. Wówczas nie byłem jeszcze kymirdarem
 Ten człowiek był dla nas mimo swego brudu prawdziwą perłą. Wyglądał trochę na ograniczonego, lecz miał widocznie dobre serce i zdolne do przywiązania. Nie zwlekałem więc z wynajęciem go na przewodnika
 — Poprowadzisz nas aż na równinę i otrzymasz za wszystkie dni po dwa piastry. Jeśli nam wiernie będziesz służył, to możesz sobie kupić konia, którego darujemy ci potem. Zgadzasz się?
 Konia! To było dlań niesłychane bogactwo. Chwy-