Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/75

—   61   —

ści nie zwracać niczyjej uwagi na nas, a nie mogłem puscic Kurda samego, nie przekonawszy się jeszcze, czy umie milczeć.
 — Ile lat ma ten koń?
 — Młody jeszcze, ma dopiero piętnaście lat.
 — Pięknie. Pójdziemy go obydwaj obejrzeć, a tamci na nas zaczekają. Poszukaj miejsca, gdzieby się mogli ukryć.
 W pół godziny ujrzeliśmy kilka domów w dole nad wodą.
 — Oto jest — rzekł Allo. — Zaczekaj tu, ukryję twoich przyjaciół.
 Poprowadził ich dalej, ale wrócił już po kilku minutach.
 — Gdzie oni są?
 — W gęstwinie, dokąd nikt się nie dostanie.
 — Nie powiesz tym ludziom tam, kto jestem, an i dokąd jedziemy, ani że czeka tu na nas czterech ludzi.
 — Panie, nie powiem ani słowa. Jesteś dla mnie taki dobry i miłuję ciebie. Nie bój się!
 Zjechałem po niezbyt stromem zboczu na dół i znalazłem się niebawem przed domem, pod którego wystającym dachem wisiały rozmaite juki i siodła. Poza domem było ogrodzenie, w którem biegało kilka koni. Stary, chudy Kurd wyszedł naprzeciw nas.
 — Allo, to ty? — spytał zdumiony. — Niech prorok błogosławi twe przybycie i wszelkie drogi twoje! — a cicho dodał:— Kto jest ten wielki pan?
 Zapytany był na tyle polityczny, że odpowiedział mu głośno:
 — Ten pan, to effendi z Kerkuk; jedzie do Kelekowy, aby się tam spotkać z baszą z Sinny. Ponieważ znam drogi, więc go prowadzę. Czy masz jeszcze tego zbędnego konia?
 — Tak — odrzekł starzec z okiem zwróconem w podziwie na mego konia. — Jest tam za domem; chodź!
 Nie chcąc ich samych zostawić, zsiadłem pośpie-