Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/77

—   63   —

pod ścianą. Teraz dopiero wsiadłem, ale też zaraz tył poszedł do góry tak, że koń omal się na pysk nie przewrócił, potem stanął dęba prosto jak świeca, uskoczył w bok i wykonywał tak gwałtowne skoki w powietrzu, że skorzystałem z najbliższej sposobności, aby z siodła wyskoczyć. Zrobiłem to naumyślnie tak, że upadłem na ziemię, jak gdyby mnie koń zrzucił.
 — Człowieku, ten koń nie wart ani jednego para, a tem mniej dwieście piastrów! Nikt na nim nie pojedzie; on jest zepsuty.
 — Panie, on dobry. Może tylko ciebie nie znosi.
 — Znam to! Długi czas cierpiał pod złem siodłem i złym jeźdźcem; zwierzę takie rzeczy pamięta. Któż go ma teraz dosiąść? Można go użyć co najwyżej jako konia jucznego.
 — Czy nie potrzeba ci panie konia ciężarowego?
 — Nie. Teraz nie, dopiero później.
 — To kup teraz, bo potem nie rychło znajdziesz, jeżeli ci będzie potrzeba.
 — Mam się wlec ze zwierzęciem, które mi teraz będzie ciężarem.
 — Dostaniesz go za sto pięćdziesiąt piastrów!
 — Dam ci sto i ani para więcej.
 — Panie, ty żartujesz!
 — To możesz go sobie zatrzymać! Dostanę w Bannie innego. Chodź Allo!
 — Dosiadłem mego karosza, a węglarz poszedł za mną z zasmuconą miną. Ujechaliśmy jednak zaledwie pięćdziesiąt kroków, kiedy usłyszeliśmy wołanie:
 — Daj sto trzydzieści, panie!
 Nie odpowiedziałem wcale.
 — Sto dwadzieścia!
 Jechałem, nie oglądając się, dalej.
 — Wróć się, panie; dostaniesz go za sto!
 Zatrzymałem się i spytałem, czy ma na sprzedaż siodło i koc. Gdy to potwierdził, zawróciłem i kupiłem wcale przyzwoite siodło wraz z derką za czterdzieści piastrów. Co było najkorzystniejsze, to to, że handlarz