Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/81

—   67   —

nąłem na Halefa, żeby ją zabrał i udaliśmy się w gąszcze. Niebawem znaleźliśmy, człowieka i psa, obu w tej samej, co pierwej, pozycyi. Pierwszy z nich nie śmiał się ruszyć, an i sięgnąć po nóż, który miał za pasem.
 — Pozwolę ci jeszcze raz powstać — ostrzegłem go — ale powiadam ci: jeśli znowu spróbujesz uciekać, pies cię rozszarpie.
 Odwołałem Dojana, a obcy podniósł się i stanął przedemną w pokornej postawie.
 — Kto jesteś?
 — Jestem, mieszkaniec Sooty — odrzekł.
 — Bebbeh?
 — Nie, panie. Jesteśmy wrogami Bebbehów. gdyż jestem Dżiaf.
 — Skąd przybywasz?
 — Z Achmed Kulwan.
 — To daleko. Co tam robiłeś?
 — Pilnuję trzód tamtejszego kiaji.
 — Dokąd idziesz?
 — Do Sooty, do przyjaciół. Dżiafowie obchodzą wielką uroczystość, w której chcemy uczestniczyć.
 To się zgadzało.
 — Czy Dżiafowie będą mieli także gości w to święto?
 — Słyszałem — odpowiedział — że ma tam przyjść chan Hajder Miriam ze swoimi Bejatami.
 I to się zgadzało. Ten człowiek nie był widocznie kłamcą.
 — Czemu się kryjesz przed nami?
 — Panie, czyż człowiek sam jeden nie musi się ukryć, skoro zobaczy sześciu jeźdźców. Tu w górach nigdy się nie wie, czy to przyjaciele, czy wrogi.
 — Ale dlaczego usiłowałeś mi umknąć?
 — Bo sądziłem, że jesteś nieprzyjaciel, gdyż poszczułeś swego psa na mnie.
 — Czy sam tu jesteś naprawdę?
 — Zupełnie sam; możesz mi wierzyć na brodę proroka!