Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/106

 — Chcę Waszą Cesarską Mość ratować. Proszę za mną!
 — Ratować? Kimże pan jest? Cóż się stało?
 — Jestem porucznik Unger. I...
 — Pan? Jakże się pan dostał do miasta?
 — Velez wdarł się do Queretara dzięki zdradzie. Błagam Waszą Cesarską Mość, aby poszedł za mną jak najśpieszniej!
 — Wielki Boże! Dokądże to?
 — Wydostaniemy się z miasta przez furtę wypadową. Droga jeszcze swobodna. Za minutę może być za późno.
 — Cóż potem?
 — Mamy szereg przyjaciół. Skoro miniemy furtę, nic już Waszej Cesarskiej Mości grozić nie będzie.
 Maksymiljan nie odpowiedział. Był oszołomiony tem, co usłyszał. Kurt chwycił go za rękę i zaczął prosić energicznie:
 — Na miłość Boską, błagam, niech Wasza Cesarska Mość nie traci czasu, gdyż za chwilę może być za późno!
 Cesarz odzyskał równowagę i rzekł:
 — Dziękuję. Jeżeli ratunek jest możliwy, nie będę się opierał, nie pójdę jednak bez mego wiernego Mejii i bez tego pana.
 Wskazał na adjutanta, który wyszedł z namiotu.
 — Któż to taki? — zapytał Kurt, z trudem chwytając oddech.
 — Książę Salm, mój adjutant.

104