Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/109

 Maksymiljan i książę Salm zniknęli w mrokach nocy. Kurt stał zasłuchany w echo ich kroków. Nagle ktoś uderzył go pięścią w plecy.
 — Hola, leniuchu! Cóż się tak gapisz, jakgdybyś spał. Niech żyje zwycięstwo! Niech żyje republika! Niech żyje Juarez! Niech żyją Escobedo i Velez!
 Kurt obruszył się. Podniósł ramię i powalił natręta z taką siłą, jakgdyby w pięści miał młot kowalski.
 — Masz, krzykaczu! — syknął. — Chętnie zdzieliłbym w tej chwili całą ludzkość. Precz, precz! Nie mam tu już nic do roboty!
 Odwrócił się i ruszył w kierunku furty. Nikogo przy niej nie było, wyszedł więc swobodnie. W milczeniu udał się do namiotu. Tu podszedł doń mały André.
 — Nareszcie! Gdzież jest cesarz?
 — Tam — odparł Kurt, wskazując na miasto.
 — Nie udało się?
 — Pah! Byłoby się udało, ale nie chciał.
 — Nie chciał? Mój Boże, co za nonsens! Dlaczegóż nie chciał?
 — Niech mnie pan zostawi w spokoju, inaczej gotów pan coś oberwać!
 Nie dbając o to, co się dzieje dokoła, Kurt rzucił się na łóżko i zakrył twarz kołdrą. Przeleżał tak ranek i południe. Po południu przyjechał Sternau, aby się dowiedzieć, dlaczego plan spełzł na niczem. — — —
 O świcie fort La Cruz i miasto Queretaro do-

107