Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/116

 — Cóżto się dzieje? Co znaczy ten hałas? — zapytał Miramon.
 Lopez wzruszył obojętnie ramionami.
 — Republikanie zawładnęli miastem.
 — Do licha! Przypuścili szturm?
 — Nie.
 — Jakże się dostali?
 — Nikt tego nie wie.
 — Któż ich prowadzi?
 — Velez.
 — Przypuszczałem, że zjawi się dopiero jutro w nocy.
 — Mam wrażenie, że nie dotrzymał słowa.
 Ton odpowiedzi zastanowił i zadziwił generała. Zaczął się domyślać, co zaszło.
 — Ale słowo, które panu dał, dotrzymał?
 — Należałoby to zbadać.
 — Zdrajco! — syknął Miramon.
 — Pah! Kimże pan jesteś? Czy mam podać do publicznej wiadomości, żeś mi polecił pertraktować z generałem Velezem? Złapałeś się we własne sieci. Spotka pana taki sam los, jakiś chciał zgotować cesarzowi.
 Lopez oddalił się po tych słowach z pogardliwym uśmiechem na ustach.
 Miramon uzbroił się. Czuł jednak, że opór jest daremny. Wzięto go do niewoli razem z cesarzem i Mejią.
 Od tej chwili siedział w więzieniu, zatopiony w ponurych myślach i wspomnieniach.
 Był wrogiem Juareza, chciał go obalić, lecz czuł,

114