Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/138

 Jak przedtem Zapoteka, tak i Porfirio Diaz kierował krajem, nękanym ustawicznemi wojnami domowemi, energicznie i pomyślnie. Był prezydentem od roku 1877 do 1880 i od 1884 do roku 1911. Cieszył się poważaniem wszystkich państw; prawie cały Meksyk podziwiał go i kochał. W roku 1911 przeszło osiemdziesięcioletni starzec musiał ustąpić miejsca innemu. Skazano go na banicję. Za rządów następcy jego, Madery, wybuchły w państwie zamieszki, trwające z przerwami po dziś dzień. Porfirio Diaz zmarł zdala od ojczyzny, w Paryżu, 2-go lipca 1915, przeżywszy lat 85.
 Ambitny intrygant generał Basaine skończył podle. Po wojnie francusko-pruskiej wytoczono mu proces o zdradę stanu, zarzucając, że z tchórzostwa i nienawiści do Mac Mahona nie urządził wypadu ze Strassburga dla odciążenia Sedanu i że dał się przekupić przez Niemców. Skazano go 10 grudnia 1873 za zdradę stanu na karę śmierci. Dzięki bogatej żonie Kreolce, którą przywiózł z Meksyku, udało mu się jednak zbiec. Wkrótce potem opuściła go i żona. 77-letni starzec zmarł w nędzy 23 września 1888 roku w Madrycie.
 Żona Maksymiljana, cesarzowa Karolina, należy również do postaci historycznych, o których krążą odmienne wersje. Mówiono swego czasu, że chciwość jej skłoniła Maksymiljana do przyjęcia krwawej korony Meksyku. Karolina wyleczyła się z obłędu tuż przed śmiercią. Ostatni list męża, który odczytano staruszce

136