Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/140

pamiętasz? Ale teraz — — — ah, czy to ktoś pukał, Ludwiku?
 — Tak, panie kapitanie.
 Ludwik otworzył. Listonosz wręczył depeszę. Starzec szybko chwycił i, przeczytawszy Kilka razy pod rząd, wyciągnął ramiona, wołając:
 — Hura, hura! Ludwiku! Ośle kwadratowy! Stary bałwanie! Zdejm mi te filcowe buty!
 Zerwał się i zaczął ściągać szerokie buty. Ludwik patrzył ze zdumieniem.
 — Ależ, panie kapitanie! Buty — — bóle!
 — Bóle? Androny! Nic mnie nie boli! Zdrów jestem. Reumatyzm djabli wzięli! Czy znasz treść telegramu? Nie? Otóż dowiedz się, że wszyscy przyjeżdżają, wszyscy! Jutro tu będą wraz z doktorem Sternauem. Hura! Wiwat! Zostawiłem swój reumatyzm w butach. Popatrz, jak się żwawo ruszam!
 Istotnie pan kapitan chodził po pokoju żwawym krokiem. Po chwili zawołał:
 — Idę natychmiast do willi Rodriganda, aby wręczyć telegram.
 — Czy aby pan kapitan potrafi dojść? — niepokoił się Ludwik.
 Nie było odpowiedzi. Starzec zeszedł po schodach nadół i pomaszerował przez las do willi Rodriganda. — — —
 Mieszkańcy pięknego majątku Rodriganda byli już poinformowani o wszystkiem, co zaszło w Meksyku. Przed niedawnym czasem przyszła wiadomość od Sternaua z Hiszpanji, że fałszywy Alfonso siedzi wraz ze

138