Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/143

rozmawiali o szczęściu swych dzieci. Obok stał Sternau z Rosetą i Mariano z Amy. Nie brakowało również matki i siostry Sternaua. Ze wszystkich ust płynęła cicha modlitwa.
 — Gdzież nasza córeczka? — zwrócił się Sternau do żony.
 Różyczka podbiegła do ojca i gorąco ucałowała. Potem jednak zostawiła rodziców samych. Wzruszona, nie zauważyła wcale, że idzie za nią ktoś, kto niedawno witał się ze swoją matką, leśniczym i starym Ludwikiem. Weszła do pokoju. Po chwili drzwi się otworzyły i stanął w nich — Kurt Unger.
 — Kurcie! Drogi, kochany Kurcie!
 Padła mu w ramiona. Zatonęli w długim pocałunku. Nie słyszeli zbliżających się kroków. Nie zauważyli, że w drzwiach stanęły dwie osoby.
 — Jakże jestem szczęśliwy, że widzę twoje oczęta kochane! — zawołał Kurt.
 — I ja, i ja! — szepnęła.
 — Różyczko!
 Słowo to padło z pod drzwi. Wypowiedziała je Roseta. Oboje spojrzeli z przerażeniem.
 — Mamo... — rzekła Różyczka z uśmiechem zawstydzenia na ustach.
 Rodzice podeszli bliżej. Sternau zawołał:
 — Kurcie, weź nagrodę, która ci się należy! — Złączywszy ich ręce, dodał: — A teraz, mój chłopcze, chodźmy do twoich rodziców. Niechaj się dowiedzą o radosnej nowinie! — — —
 Ludwik Straubenberger opowiadał staremu Rodensteinowi szczegóły przybycia Sternaua i towarzyszy do

141