Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/15

jednak o coś zapytać. Czy nie było tu dziś trzech jeźdźców?
 Gospodarz zerknął jeszcze bardziej podejrzliwie.
 — Towarzyszycie może tej trójce?
 — Nie, ale jedziemy oddawna jej śladem, chcemy bowiem z tymi panami kilka słów zamienić. Dlaczego pytacie tak podejrzliwie? Czyżbyście mieli z tymi gośćmi na pieńku?
 — Niech ich wszyscy djabli porwą! — wybuchnął gospodarz. — Potraktowali mnie jak psa, grozili cięgami, jeżeli ich natychmiast nie posilę. A kiedy, spełniwszy żądanie, upomniałem się o pieniądze, wyśmieli mnie i ruszyli dalej.
 — Kiedyż to było?
 — Przed jakiemiś dwiema godzinami.
 — Gracias á Dios! — zawołał Mindrello. — Nareszcie ich mamy!
 — Jeszcze niezupełnie — odparł Grandeprise. — Sennor, — zapytał gospodarza — w jakim stanie znajduje się droga, prowadząca stąd w góry?
 — W bardzo opłakanym. Do zachodniego podnóża góry, które wygląda jak róg, ujdzie jeszcze jakoś. Ale później na zatracenie! Pełno odłamków lawy i głębokich szpar, w których można połamać ręce i nogi. Najgorsza jednak droga prowadzi nad Fuente del Diablo.
 — Nad Czarciem Źródłem? Dlaczegóżto?
 — Sennor, w całej naszej okolicy ziemia jest wulkaniczna. Kratery wprawdzie powygasały, ale pojawiają się od czasu do czasu źródła tak gorące, że można

13