Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/16

w ich wodzie ugotować kawę. Największem i najgorętszem źródłem jest właśnie Fuente del Diablo. Zasila je prawdopodobnie strumień podskórny, gdyż wody w źródle nie ubywa.
 — To nas mało obchodzi. Rzecz najważniejsza dostać się na górę.
 — Hm! — Gospodarz popatrzył z powątpiewaniem na konie. — Jechać możecie tylko tą samą lichą drogą, którą wybrali tamci. Droga piesza jest o wiele krótsza. Choć bardziej stroma, nie jest bardziej męcząca od tamtej. Nie wybierzecie jej chyba?
 — Dlaczego?
 — Musielibyście przecież pozostawić konie. A chcecie na pewno przedostać się poza góry.
 — Mylicie się, sennor. Chcemy tylko dosięgnąć ludzi, którzy ruszyli przed nami. Skoro do nich dotrzemy, zadanie nasze będzie spełnianie i powrócimy.
 — To zmienia postać rzeczy. Dojedziecie do miejsca, w którem ścieżka krzyżuje się z tą drogą i pozostawicie konie. Albo ja pojadę z wami i zabiorę konie do siebie.
 — Czy nadążycie za nami?
 — Nie obawiajcie się o to. Wasze wierzchowce są zmęczone, a zresztą wsiądę na osła i z pewnością nadążę. Ale, ale, chcieliście przecież wejść i posilić się?
 — Znajdzie się na to czas później! Teraz musimy śpieszyć za tymi ludźmi.
 Gospodarz pokiwał głową i rzekł:

14