Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/43

 — To za mało. Byłoby to równoznaczne z bezczynnością. A przecież tylko czyn uratować nas może.
 — Rozumiem — odparł pułkownik zdecydowanym tonem.
 — Czyś gotów sennor zostać moim wysłannikiem?
 — Owszem.
 — Niedawno uciekła panu sennorita Emilja. Wybaczyłem to niedopatrzenie w nadziei, że innym razem bardziej się poszczęści. Odpowiednia chwili nadeszła.
 Lopez spojrzał chytrze na swego przełożonego.
 — A więc już wtedy myślał pan o tej możliwości?
 — Tak.
 — Tem lepiej. Przypuszczam tedy, ze sennor wszystko dokładnie przemyślał.
 — Tak jest.
 — Rzecz najważniejsza to znaleźć osobę, do której możnaby się zwrócić bez obawy.
 — Osoba taka już się znalazła i jest częściowo przygotowana. To generał Velez, z którym wszedłem niedawno w bliższy kontakt.
 — Velez, który leży naprzeciw mnie w okopach? Czy ten człowiek nadaje się do tak uciążliwych i trudnych pertraktacyj?
 — Nadaje się świetnie. To drugi Trenck. Twardy, odważny, panuje w zupełności nad żołnierzami. Nie panuje tylko nad temperamentem, nienawidzi ce-

41