Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/46

 — Hm. Nie Jest jej wart. Niechętnie pozwolę mu umknąć.
 — To niepotrzebne.
 — Jakto? — zapytał generał ze zdumieniem.
 — Nie jest mym przyjacielem.
 — Do kroćset! Przecież jesteś pan jego pełnomocnikiem?
 — Jestem nim. Lecz czy to on musi otworzyć bramę? Czy nie mogę sam tego uczynić. Udam, że zawarłem umowę pod warunkiem, iż pozornie najserdeczniejszy przyjaciel cesarza będzie mógł pójść wolno.
 — Do licha! Będzie przekonany, że to nie sennor, tylko ja postąpiłem nieuczciwie.
 — Niech się pan o to nie troszczy! Musimy przecież oznaczyć termin. Generałowi podam dzień późniejszy. Jeżeli stanie się o dzień wcześniej, nie będzie przypuszczał, że miasto dostało się w ręce pana wskutek naszej umowy.
 — Ma pan rację, Pilno mi. Nie chcę tracić czasu, nie chcę, aby zauważono moją nieobecność.
 — Oczekuję propozycyj pana.
 — A więc chce pan zawrzeć umowę na własną rękę, nie wtajemniczając nikogo?
 — Tak.
 — Wiadomo panu dokładnie, gdzie cesarz?
 — Mieszka nad nami, w klasztorze La Cruz. Znam jego apartamenta.
 — Żądam, aby mnie wpuszczono o godzinie oznaczonej.

44