Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/49

 — Otworzymy tajemnie fort i klasztor La Cruz. Cesarz wpadnie w ręce Veleza, my zaś otrzymamy wolność.
 — Jakież gwarancje pan uzyskał?
 — Żadnych, prócz słowa honoru.
 Generał pokiwał głową.
 — Hm. Czy to wystarczy?
 — Pan wątpi w rzetelność generała Veleza?
 — Nie słyszałem wprawdzie, aby kiedykolwiek złamał dane słowo, lecz w tym wypadku... Hm!...
 Generał umilkł. Widać było, że mu ciężko mówić dalej. Lopez zrozumiał wlot i zapytał:
 — Dlaczegóż pan sądzi, że mógłby w tym wypadku złamać swój obyczaj?
 — Bo — bo — — bo będzie nas uważał za zdrajców.
 — Brzydkie to słowo, ale trafne. Są ludzie, którzy wyznają tę dziwną zasadę, że wobec zdraj... — do licha, przeklęte słowo! — że wobec zdrajców można nie dotrzymywać słowa.
 — Czyżby Velez należał do nich?
 — Nie sądzę, ale szkoda, że się nie udało uzyskać większej gwarancji. Oczywiście i my musielibyśmy dać wtedy jakieś rękojmie. Cóż moglibyśmy ofiarować?
 — Hm. Nic ponad słowo.
 — Nie ma więc w stosunku do nas żadnej przewagi.
 — Ależ przeciwnie, położenie nasze jest dla niego dostateczną gwarancją, że dotrzymamy obietnicy. Jakiż los nas czeka w niewoli?

47