Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/50

 — Z pewnością niebardzo różowy — odparł Lopez i dodał z wiele znaczącym akcentem: — Ale i niezbyt czarny. Po zawarciu pokoju jeńcy wojenni odzyskują przecież wolność.
 — Na to nie można liczyć.
 — Ah! — Lopez wydał ten okrzyk z udanem zdumieniem. Chciał nieco podręczyć znienawidzonego generała.
 — Nie — ciągnął Miramon. — Nie odzyskamy wolności. Czy wie pan jednak, jaki los czeka cesarza, gdy republikanie pochwycą go w swe ręce?
 — Zostanie rozstrzelany.
 — Bezwątpienia. A my? Czy unikniemy tego?
 — Sądzi pan, że Juarez każe rozstrzelać wszystkich cd cesarza do ostatniego żołnierza?
 — Byłby to obłęd.
 — No, więc? Rozstrzela poprostu przywódców, to jest cesarza, kilku generałów i — — koniec na tem!
 Miramon zmarszczył czoło.
 — Niebardzo to uprzejmie, pułkowniku, malować przede mną takie obrazy przyszłości!...
 — Według umowy — Lopez zmienił temat — Velez przybędzie na czele dwustu ludzi. Gdy zobaczy, żeśmy dotrzymać słowa, wezwie większy oddział.
 — Wdać, że pomyślał o środkach ostrożności i bezpieczeństwa. Kiedy i o której godzinie zamierza się pojawić?
 — W nocy z 15-go na 16-y maja.
 — Do licha! Tak późno?

48