Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/57

rękami. Dotknąwszy pnia, chciał go ominąć. Potknął się jednak o nogę Kurta i padł jak długi.
 — Do licha! — zawołał. — Miałem wrażenie, jakbym się potknął o but człowieka. Hej, wy tam na posterunku, do mnie! Biegiem — marsz!
 Przybiegli tak prędko, że Kurt ledwie zdążył przekraść się wśród drzew i ukryć za jednym z dalszych pni.
 Pułkownik podniósł się natychmiast i zapytał.
 — Macie zapałki?
 — Owszem.
 Kurt cofnął się jeszcze dalej.
 — Zapalcie! — rozkazał oficer. — Ale kilka odrazu, będzie lepiej widać.
 Kurt usłyszał, że pocierają zapałki. Po chwili ujrzał w ich świetle całą trójkę. Na szczęście, do niego blask nie docierał.
 — Widzicie coś? — zapytał koronel.
 — Nie — brzmiała odpowiedź.
 — Poszukajcie na ziemi! Usłuchali rozkazu.
 — Ah — rzekł oficer uspokojony. — Oto korzeń obrośnięty mchem. Zawadziłem o niego.
 — Na pewno, sennor, — rzekł jeden z wartowników.
 — Ostrożność nigdy nie zawadzi, zwłaszcza w takiej sytuacji, jak nasza. Dlatego miejcie uszy otwarte.
 Po tych słowach oddalił się. Niebezpieczeństwo, które groziło Kurtowi, minęło. Prawdopodob-

55